Sen gelince… Şiiri - İsmail Uzun 2

Kendine geliyor şehir, kendine geliyor yürek,
Ve kendine geliyor yağmur sonrası bulanık nehirler,
her damla bilinçli,
her rüzgar mutluluktan esiyor.
Göller kucak açıyor nehirlere,
Ve agaçlar, güvercinlere.
Ve ben bilirmisin umutlanıyorum
parlak gözlerimi dikip gözlerine
mutluluğun resmini yapıyorum.

Ulaşılmaz dağlar artık daha yakın,
İmkansızlıklar birer birer kolaylaştı
Kaf dağını büyütmüyorum gözümde eskisi kadar
Sana dair anılar umut veriyor,
hep güzeli hatırlıyorum maziden.

Ve sevinçten gülücükler saçmakta gözlerim
Artık mutluluk cümleleri söylemekte sözlerim,
senin bir daha gitmeyeceğini bilince,
hayallere gark oldum, sen gülünce,
Gelecek benim oldu. Sen gelince...