Sen gelince Şiiri - Cafer Yılmaz

sen gelince, hayat başlıyor bende...

akşamdan kalan,
ne kadar varsa kırıntılar
süpürülüp kaldırılıyor kapı arkasına.
sen gelince, kuruyor göz yaşları
dudaklarım bin yıllık susuzluk içinde.
elim ayağım kıpırdıyor,
felçli bir hastanın yürümesi gibi
içime sevinç doğuyor.
sen gelince; dilimle yüreğim halay içinde....

sen gelince, hayat başlıyor bende.
çil yavrusu gibi dağılıyor karabulutlar.
ne zaman sen gelsen,
bahçem çiçek açıyor.
sen gelince, toprak coşuyor,
doğum doğum üstüne...
sanki yeşil bir tuval oluyor.

sen gelince gülebiliyorum.
kırışıklıklarım çıkıyor, biliyorum.
ama olsun...onlara bile takmıyorum sen gelince.

sen gelince. hayat başlıyor bende.
takvimler işliyor...zaman geçiyor sen gelince.
Ah bir de gitmelerin olmasa! ! !
İşte o zaman kabrime geri dönüyorum...

18/01/07