Sen Gel Gitme Şiiri - Osman Karahasanoğlu

Görüyorsun bak, havalar iyice ısındı.
Her yer yemyeşil, rengârenk çiçekler açtı
Seyretmeye doyulmaz, her çiçek bir taçtı
Çıkalım gözlem tepesine, bu güzel bir andı
Koyunlar yavruladı, koyun kuzuya karıştı,
Sen gel gitme, gel gitme

Kelebekler, arılar çiçek, çiçek dolaşıyor
Karıncalar yuvalarına, yiyecek taşıyor
Bütün canlılar, gayelerine koşuyor
Kuşlar yavaş, yavaş, yuva yapıyor
Akıllı insan; her işten ibret alıyor
Sen gel gitme, gel gitme

Nisan yağmurları, rahmet olup yağarken
Dereler gürül, gürül çağlayıp akarken
Önündeki hedefe, koşup giderken
Seherde bülbüller, çok güzel öterken
Ortada henüz, bir sebep yok iken
Sen gel gitme, gel gitme

Leylekler çoktan, döndü yuvaya
Sürüler çıktı, otlamak için yaylaya
Yağmurlar hayat oldu, dağa ovaya
Çok özledim yaptığın, hamsili pilava
Karalâhanadan, yaptığın dolmaya
Sen gel gitme, gel gitme

Sensiz odalar zindan oldu, hiç girilmiyor
Sen gideli evimde, yemekler pişmiyor
Yataklar nem tuttu, yorganlar serilmiyor
Çocuklar sensiz, bir şeyler yemiyor
Sen gideli yüzüm, hiç mi hiç gülmüyor
Sen gel gitme, gel artık gitme

19.04.2010