Ey Cancağızım! Şiiri - Remzi Eker

Hiç ölmeyeceksin sandın değil mi? Kabullen(e) medin hiç...
Umursamadın ölümü, hatta aklına dahi getirmedin.
Ve kurduğun “böylece bana gelmez” toteminden ne kadarda emindin.
Hem sen ölüm gelse bile, kendini cennetlik atfederdin.
Haşa! Allah (cc) senden daha layıkını mı bulacak bu dünyada (diye) zannederdin.
Güç, para, şöhret, makam, kadın, eğlence(vur patlasın çal oynasın) ...
Yaşamak dibine kadar, hayattan her an zevk almak oldu gayretin.
Hem neydi hayat, dünyaya bir kere gelmiyor muydu insan de(r) din.

Çok sevmek, ama daha ziyade çok sevilmek iste(r) din.
Asıl’ı hissetmekten mahrum (hasta) kalbini, aşkla dolu göster(ir) din.
Ve o yapmacık duygularını da ne safiyane sergile(r) din.
Herkese bir değer biçip ederi kadar mualemele göster(ir) din.
Hep vazgeçilmez sandın kendini, sence sen ne kadarda eşsizdin.
Sana mecburdu diğerleri, köleydi adeta, sen ne asil bir efendiydin.
Aynalarda bakıp kendine hiç de az yüceltme(z) din.
Önemli işlerin adamı varsa işte o (sadece) benim derdin.
Üstelik çok tembeldin ama aksi görünmek için de çok gayretler ederdin.
Ne büyüktü planların ve ne de çoktu beklentilerin (hayallerin) ...
Çok akıllıydın çok Sinsi! Dünyayı avucunun içinde bil(ir) din.
İşine geleni hoş tutup, karşına çıkan güçsüzü de umarsızca ez(er) din.
Sana gelip yardım isteyeni, haketmiyor deyip, elinin tersiyle itiver(ir) din.
Yardım ettin mi de dillere destan gösterişler içerisine girerdin.
Veren el olmadın hiç bir zaman, sen hep almayı bekle(r) din.
Sorsalar kendini de çok iyi bir insan olarak nitelendir(ir) din.
Eleştirilsen, hoşuna gitmeyen şeyler söylense çekemiyorlar ki derdin.
Ve de elimden geleni yapıyorum daha ne olsun diye eklerdin.
Zayıftın, acizdin, bilirdin bunları ama hep kendine birşekilde gaz ver(ir) din.
Korkudan ölmene rağmen korkusuzca kahramanlıktan bahsederdin.
İki yüzlülük, yalan-dolan, hor görme, aşağılama, kıskanma, kin, nefret...
Kötü olan ne varsa sendeydi bilirdin hem çok iyi bilirdin.
Lakin, yine de hiç kaçmazdı uykuların, ve hatta normalden daha derin.
Ve kurtcukların kemireceği zerre vicdanı yoktu kalbinin.
Ne zaman ölümü hissetsen, daha da şiddetlenirdi düzene (Allah’a) isyan etmelerin...

Sen Ey Can!

Hiç ölmeyeceksin sandın değil mi? Kabullen(e) medin hiç...
İşte şimdi (bir aciz) ölüsün ve geri dönüşü yok bu anın.
Ve de artık senin için anlamı kalmadı (hayat denen) zamanın.
Öyle çok korkuyorsun ki, ne takatin var ne dermanın.
İnanamıyor(sun) hala, çırpınıyor, bağırıyor, çağırıyorsun(da) ...
Sesini duyurmak ve sonuna gelmek istiyorsun bu korkunç rüyanın.
Ama nafile! Dedim ya (geri dönüş yok!) boşuna bütün bu çabaların.
Sorgulanmak (hesap verme) vakti yaklaşıyor Ey Can!
Malesef yok çaresi son pişmanlıkların.

Ve sen hala hiç ölmeyeceksin sanıyorsun değil mi?