Sen Evet Sen Şiiri - Yaren Atalar

Sen evet sen
> Hiç var oldun da sonra kendini yok saydın mı?
Hiç yaşadın da sonra bir mezara sığdın mı, nefesin sıcacık içindeyken
Ben kendime bunu yaptım.
Sana gelirken seni severken

Ben kendimi yolda bıraktım beeee
Bir köşe başında…
Bir suskunluğun ucunda…
Bir hayalin kapkara gölgesinde…
Üzerimde hâlâ senin adını taşıyan bir ruh var
Ama bedenim, ah o bedenim artık bana ait değil

> İçimde yankılanan sensin.
Ama cevabını veremediğim bir sessizlik gibisin artık.
Ne gitmeyi seçtin
Ne kalmayı…
Ve ben bu ikisinin arasında…
“Hiçlik” oldum hiç oldum

Ben sana doğru yürürken,
Her adımda kendimi parçaladım.
Bir gülüşünü görmek için bir anımı sildim.
Bir kelimen için bir ömür sustum.
Bir bakışın uğruna…
Bir benliği mezara indirdim.

> Biliyor musun?
Sevda denince aklıma artık bir ten değil,
Bir cehennem geliyor.
Kokusunda yanık umutlar olan bir cehennem…
Sen orada yaşadin yaşadın
Ben ise… yandim yandım kül oldum beee

Ve en çok ne acı biliyor musun?
Sen hiç bilmeden öldürdün beni.
Ne bir veda,
Ne bir tövbe,
Ne bir son bakış…
Sadece yoksun kaldım.
Ve ben o yoklukta,
“Var mıyım hâlâ?” diye diye
Tükendim koca bir ömrü tüketim

> Kendimi unutalı çok oldu.
Artık içimde dolaşan biri varsa,
O da ben değilim.
Senin hayalin
Senin sessizliğin.
Senin, beni bende bıraktığın o son bakış.

Her insan kendini bir yere gömer.
Ben kendimi sana gömdüm.
Toprağın yoktu,
Ama kalbin vardı.
Taş gibiydi. Buz gibiydi
Ve ben bir taş kalpte çürüyen dualarım kadar…
Gerçektim “Unut” dediler.
“Geçer” dediler.
Ama geçmeyen şeyler vardır.
Mesela insanın kendini kaybetmesi…
Geçmiyor. Adını anınca içimde bir çocuk ağlıyor.
Büyümemiş, büyüyememiş bir çocuk.
Yalın ayak, kirli elleriyle sana uzanıyor hâlâ.
Senin için,
Seni severek…
Kendini terk etmiş bir çocuk.

Ve şimdi ben o çocuğu her gece
İçimde oturuyorum
Karanlık bir odada.
Penceresi yok, kapısı yok.kilidi yok
Sadece duvarlara çarpa çarpa yankılanan
"Sen hâlâ orada mısın?" sorusu var.
Cevapta yok. Ve işte o yüzden…
Ben artık kendim değilim.
Kendim dediğim her şey,
Seni severken öldü.
Ve beni hâlâ “ben” sanan herkes yanılıyor.
Çünkü içimdeki mezarda
Yaşayan bir tek şey kaldı Acı ... Şimdi ben bu acı ve sensizlikle yasamaya çalışıyorum.. Yasar miyim Sence he söylesene