Sen emanetsin! Şiiri - Salih Yıldız

Sen emanetsin bana, Ol dostu Kibriya’dan.
Mahzun olma çocuğum, neşeyle geç Dünya’dan.

Gönlümdeki fırtına, seninle sükûn buldu,
Senin ile uyandım, fırtınalı Rüya’dan.

Mesuliyet hissini, kavradım bu yıllarda;
Ayrıldım gönlümdeki, serapça bir Hülya’dan.

Sevgin bende bir gonca, açmanı hiç istemem;
Korkarım solar diye, kıskanırım Fulya’dan.

Titrerim üzerine! Şefkati azim ile
Sakınırım Güneş’ten, Ay’dan, hatta Ayla’dan.

Dualarım seninle, ferah ve dar gününde,
Yalvarırım Rabbime, himmet ister Belya’dan.

İyi bir kul olarak, görmek isterim seni,
Seyretsem cennetini, Şol Cenneti âlâdan…