Sen Eksildin... Şiiri - Yunus Emre Öksüz

Bir güneş tutmuştuk seninle
O güneş hiç batmadı
Hala duruyor gökte
O güneş hiç kaybolmadı
Hala avuçlarımızın izi üzerinde

Ekilsen bir sen oldun o günden bugüne
Ben aynı ben, gözler aynı gözler
Bir sen oldun eksilen o saniyeden bu saniyeye
Kalbim aynı kalp, gene senin sevginle inler

Bir kelebek ömrü kadar kısaydı bana sevgin
Hiç beklemediğim bir anda, sevgin tükendi bana
Sonra o hiç bitmez dediğim merhametin
En son sen gittin, yalnızlığa terk ettin beni acınla

Parmaklarının izi kalmış parmaklarımda
Bakışlarının heyecanı hala gözbebeklerimde
Hiçbir şey değişmedi, aynı kaldı her şey o andan bu ana
Bir sen eksildin o günden bugüne

Sen nasıl biriymişsin meğer
Sen gittin yanımda bir dolu yalnızlık kaldı
Sen o yalnızlığı dolduranmışsın meğer
Sen eksildin kollarımda bir kimsesizlik kaldı

Bir güneş tutmuştuk bir ağustos günü seninle
Hala avuçlarımızın izi duruyor üzerinde
Bizi hatırlıyorum her güneşi gördüğümde
Daima avuçlarımız yansıyor gölgelere

Boşluğumu dolduranmışsın,
Sen eksildin bir dolu boşluk kaldı ruhumda
Şiirlerimin öznesiymişsin,
Sen eksildin, şiirlerim dağıldı bir dolu yalnızlığa
Benim mutluluğum hüznüm… Benim bir yanımmışsın
Sen eksildin ya, ben eksildim biraz aslında…