Sen Ebedi Sonsuzluğumsun

Sensiz ışıldayan içi boş günlerin karanlık deltasında
Her sabah bir başka hüzün teranesi yapayalnızlığım
Uykusuz geçen gecelerin usumdaki yalın avanesinde
Ilık bölünüşlerle hevesleniyorum seni düşündükçe
Alacakaranlıklarım sona eriyor, sana nefesleniyorum

Uğultuyla sevişen rüzgârlı gecelerin kayığındadır aşk
Talan edilen bükün sığınaklarımı parçalasa da özlem
Ben titrek ruhumun üşümüşlüğüne yine aşkı çekerim
Bir kız ıslak dudağına şiir yükler ve sevinin neyini üfler
Kocaman bir deniz olur yaşamak, özlemler sona erer

Buhar olup göğe ağsam, yağmura karışıp sana yağsam
Yurdunun toprağında sana her mevsim aşk doğursam
Mutluluğun kahkahası olup dudağında hiç bırakmasam
Leyla’m olsan, dağlarındaki bütün mecnunları toplasam
Yar bakışlarında senin kıskanç bir mermi şakayığı olsam

Anla ki, derin bir içresin ruhumda, içtikçe sarhoş olduğum
Sevdanla yıkılsa da evren, sen benim soylu ebediyetimsin
Bu dünyada yaşamış ve yaşayacaklar adınadır susuzluğum
Sen her mevsim ruhumu donatan sevinin çiçekleri gibisin
Sen en doyumsuz masalım, sen düşlerimdeki soylu perisin

Terk etse de bulutlar coğrafyamı, seni düşündükçe yağarım
Bakışlarındaki o ışıltı oldukça seni izlemekten bıkmayacağım
Say ki ben eteğine tutunan bir çocuk, aşkın sonsuz sarhoşluk
Senin varlığına yürümek asırlardır bitiremediğim bir yolculuk
Sen ebedi sonsuzluğumsun yar, sevdan sıra dışı bir mutluluk