Sen Düpedüz Kendini Öldürüyorsun

Berbat bir sarmalın içine almışlar seni,
Her yandan bir istek, bir emir
Bir yönlendirme kipiyle çevrili evrenin.
Sonsuz bir yokluğun içinde kaybediyorsun sesini…

Sana çizilen yolda yürüyorsun,
Yaşıyorsun üstelik
Yaşadığını sanıyorsun belki de
Ve hala nefes alıyorsun
Aksırarak, öksürerek ve homurdanarak yaşıyorsun…

Yani çaresizsin kardeşim,
Muma çevirmişler seni
Kula çevirmişler seni
Yüreğinin sesini duymuyorsun
Ve sen hala insan olduğunu sanıyorsun…

Bütün evrenin bir pazarda
Sen de pazar malısın üstelik
Göğün, toprağın, suyun, emeğin ve yüreğin satılıyor
Haberin yok kardeşim, sen düpedüz kendini öldürüyorsun…

Düşünmüyorsun, sormuyorsun
Acı çekiyorsun ama haykırmıyorsun
Bütün acılarına rağmen bir çığlık bile atmıyorsun
Ki kendi sesini bile duyamazsın artık
Ve hala sen, hala ben, hala o
Bir bütün insanlık
Yaşadığını sanıyor üstelik…

Keşke kendine birkaç soru sorabilseydin
Bir çocuk gibi
Ve bir çocuğun sorusu kadar basit sorular…

Mesela, mutlu muyum?
Bana çizilen bu yoldan yürümezsem mutsuz mu olurum?
Bana dayatılan bu devasa, korkunç sarmalın içinden çıkamaz mıyım?
Mesela ben bu sarmalın dışına çıksam, ‘ben’ olamaz mıyım?
Her şeyden önemlisi; parasız ve mülksüz mutlu olamaz mıyım?
Yoksa mülksüzlük bana özgürlüğün kapısını mı açar?
Parasız bir dünya mümkün müdür?
Bir çığlık atsam kendi sesimi duyabilir miyim?
Ben yaşıyor muyum gerçekten?