Sen dumansın, sen kirli bir nefes!

çocukluğum yürüyor önüm sıra
gölgesine sığınıyorum mahsun ve üzgün
bizi unuttuğum zamanlarda, seni unuttuğumda
yüreğim sendeliyor takıldığım anılarımızda..

ellerimle sıvazladığım duvarlarda canlanıyor mazi sen diye, anlayamazsın…

suyla toprağın,
geceyle gündüzün aşkla kenetlendiği “o” her yerde arıyorum sensizliği
daha yeni buradaymışsın gibi kokunla doluyor ciğerlerim
pare pare yazılıyor kaderim
bir dokunsan tenime, ellerime
dokunsan yüreğime, bir dokunsan gözlerime…

bir güzel çocuk, adı güzel
kendi güzel, nesli güzel, fikri ve zikri güzel
şarkısı henüz yazılmamış
şansı yok, dili yok, kimi kimsesi, açık kapısı yok..
gözleri güzel bir kadın
yüzü güzel, teni güzel, bahtı güzel, ömrü güzel
hayasını ve namusunu bir namussuza,
kahrını kimsesize satan bir kadın..

ruhu berrak, merhamet dolu şarkılara yüklenirken isyanın yanında
ve ışıklar saçılan aydınlıklar içinde yürürken o garip sokaklarda!
elinden tutan ve sırılsıklam aşık
sitem dolu sözleriyle güneş gibi doğan bir kadın…

kan çanağına dönmüş gözleriyle yalvaran
kadersiz güzel bir çocuk
omzu yok, dostu yok
kimi kimsesi, kınında kılıcı ve namusu yok…

yalan çok, riya çok, avuçlarının arasına dolup taşan aldanma çok!

bir doğduğu geceyi bilemedi
bir körkütük aşık olduğu kadını
bir seni tanıyamadı ömründe
bir de, anıları etrafa saçarak gideni…

sen dumansın, sen kirli bir nefes
kaşlarımın arasına çöken bir derin nefret
sen gözlerime yerleşmiş yok olmayan karanlık
kayboluşun sonsuz başlangıcısın sen…
umudun üzerine indirilmiş kanlı bir yumruk
suyun sürüklediği kurumuş yapraksın!
en mavi gecelerde üryansın sen
kahır üstüne kahır kusan simsiyah gecelerin koynunda arsız, arsız…
sen yoksun, çığlık çığlığa uyanılan rüyalarda
göğsümü sıkıştıran karabasan gibi vicdansız..
sen, yol kenarına atılan bir ceset gibi, çaresiz..

09/12/2015 01.00 Ataşehir