Sen Diye Seveyim Şiiri - Abdullah Ramazan

ne zaman ellerini uzatsan
bahar gelir sanırdım her dokunduğumda
öyle bir heyecan sarardık ki
yüreğim fırlayacak olurdu yerinden sanki
utanırdım bilmeni istemezdim
ellerim ayaklarım dolaşırdı seni görünce
konuşmalarına dalardım saatlerce
gözlerimi alamazdım gözlerinden
sen konuşurdun ben dinlerdim
kırlarda bulurdum kendimi seni dinlerken
lalem sümbülüm derdim
ne zaman ellerini uzatsan
bahar gelir sanırdım her dokunduğumda
içimde sakladığım çocuk canlanırdı
koşardım zıplardım kırlarda
ellerinle kurduğun salıncakta sallanırdım gün boyunca
sen konuşurdun ben seni izlerdim gizli gizli
kırlarda bulurdum kendimi
menekşem papatyam derdim
ne zaman ellerini uzatsan
bahar gelir sanırdım her dokunduğumda
esen rüzgar getirirdi kokunu bana
kuş sesleri anlatırdı sevincini
bulutlarda tadardık mutluluğu
gözlerindeki sevgiyi
sözlerindeki vefayı
her nefeste doya doya yaşardım
sen anlatırdın ben seni izlerdim
kırlarda bulurdum kendimi
gelinciğim çiğdemim derdim
ne zaman ellerini uzatsan
bahar gelir sanırdım her dokunduğumda
artık dokunamıyorum sana
ne bahar geliyor kapıma
nede kırlarda buluyorum kendimi
her yanım sonbahar
sevinçten mutluluktan eser kalmadı buralarda
umutlarım hayallerim soldu
hadi uzat ellerini son bir defa
dokunda baharım gelsin
sen konuş ben seni izleyim
eskisi gibi
kır çiçekleri arasında bulayım kendimi
dokunduğum her çiçeği
sen diye seveyim