Sen diyarbakır ben sevdalın

Sen diyarbakır ben sevdalın
Gökyüzü hasrete bürünür
Rüzgar seni fısıldar bana
Zifiri geceden bana ne
Sen diyarbakır ben sevdalın
Yine hasret var gönül içinde
Yine meçhullere vurulur yüreğim
Zindan içinde prangalar paslanır
Gönlümün zindanında hasret var
Ay ikiye bölünmez gökyüzünde
Gönlümde diyarbakır sevdası var
Yine kavgalara vurulasım gelir
Gül goncası ay haline küsmüş
Gökyüzünde hasret yok hüzün var
Acı içinde acı bir hüzün var
Şimdi yazdığım şiirler birer çığlıktır
Dicle nehri asiliğiyle akar durmadan
Kırklar dağı yine dimdik ayakta
Ben ışık olmaya çalışırım hep
Sevda halimle bir ışık olmaya çalışırım
Düşerim zindanlara prangalar paslanır
Yüreğim bir direnç çiçeğidir hep
Direnirim en sevdalı halimle
Ve haykırasım gelir gökyüzüne
Zifiri gecedeki ay ikiye bölünsün artık
Diyarbakır benim yüreğimdir
Ve yüreğim umut topluyor yarınlara
Güller yeşeriyor bülbüller ötüyor
Ve ben sevdama yüreğimi sunuyorum
Tek bir yürekten sesleniyorum sevdama
Ve diyorum ki sevdamın aleviyle
Sen dyarbakır ben sevdalın
Ve şafaklar doğacak gül seyrinde
Uçurtmalar uçacak gökyüzünde
Ben inanıyorum inancım tam
Gökyüzünün hüznü beni kandıramaz
Hüzünde sevdadan gelir bilirim
Hiç bir yara beni yerden yere vuramaz
Her yara sevdayı besler bilirim
Şimdi bana düşler yasak değil
Ve ben her rengi biliyorum
Gökyüzü hangi renge bürünürse bürünsün
Ben artık ustayım böylesi özlemlerde
Ve ya siz acı diyebilirsiniz
Ama ben hiç bir acıdan mutluluk çizmedim
Hep sevdayla düş kurdum
Ve sevdamla gökyüzüne mutluluğu çizdim
Şimdi aşklar filizlenir en taze baharlarda
Ve ben seslenmek istiyorum sevdama
Ve söylemek istiyorum ki
Sen diyarbakır ben sevdalın
Yürek direncimin solmayan çiçeğisin
Ve hep öyle kalacaksın