Sen Denklemi Şiiri - Rabia Solakoğlu

Hayatın denklemi ile boğuşurken ben,
Birden sen çıkıyorsun karşıma.
Düşüyorum,
Elimi tutacak kadar tanımıyorsun beni,
Ama gözlerime bakacak kadar da yakın.

Yol da karşılaşmış iki yabancıyız.
Uzatsam elimi değecek kalbine,
Ve ben elim kalbine değdiği an yok olacağım.
Birkaç dize daha yazmadan gitmek istemiyorum buralardan.
Biliyorum,
Bu mısraları toplasam,
Bir dize etmez.
Ama sen ve gözlerin.
Dahasını söylemek istemiyorum.

Giyotin de bir adam,
Bir de kadın.
Kadın adamın elini tutmuş,
Gitme diyor.
Gitme.
Adam gitmeye çoktan razı,
Ben ki ölümsüz aşkların,ölümlü şairi,
İki sevgiliyi ayırmakta bu şiire düştü.

Sana bugün bir şiir yazıyorum dedim,
Gülümsedin,sustun.
Bir şiirin dizeleri olmaktan korkan ben,
Elimi tam ateşin içine atmışken,
Susuyorum.
Susmak kesin kez devrimdir.
Susmak kesin kez anarşistlik.
Bense o en öndeki atlı anarşist olmak istiyorum.

X ve Y elemanları sen denkleminde buluşuyor,
İkisi de birbirine eşit,
X birden gökyüzünden yeryüzüne düşüyor.
Yeryüzü Y'siz anlamsız.
X bu anlamsızlığa dayanamaz.
Bir sıfırla intihar eder.

Herkesin şiiri mutsuzluktan beslenirken,
Ben hissizliğe yazıyorum.
Uyandığım da göremeyeceğim yüzünün hissizliği,
Sana şimdi hissizliği nasıl anlatayım ?
Bir defa denklem düştü.
Huzursuz gecelerimin bilfiil huzurlu gardiyanı,
O atlı anarşist,
Bir sevda harbinde en önde vuruldu...