Sen Değil, Ben Öldüm Anne…(Şiirlerim)

Sevenler gece ölür dediler anne
Ben her anımın deminde öldüm anne
Sen yoktun, sevgin yoktu ne acı anne
Ben her anımın deminde öldüm anne

Mavi gözlerini düşünüp ağlarken
Akan yaşlarımı sen silmedin anne
Her anneler gününde feryat ederken
Ben her anımın deminde öldüm anne

Çocuklarını seven anneler gördüm
Yoktun ki sen yanımda, yoktun ki anne
Yüreğimin her parçalanışında ben
O her anımın deminde öldüm anne

Gönülden seven bir babamdı, kaybettim
Sevgim için koca bir ömrü tükettim
Umutsuz gözlerle hep ufku seyrettim
Bil ki, anımın her deminde öldüm anne

Aylar, günlerce mezarına taşındım
Her gün durmadan başucunda ağladım
Sen gittin gideli sevgiyi bulmadım
Her anımın deminde ben öldüm anne

Gönlümü hiçbir şey teselli etmedi
Yıllarım geçti, acılarım bitmedi
Dünyam sevgilerimle doldu yetmedi
Sen yaşadıkça bense, hep öldüm anne

Suat’ça yazdım, yıllarımı bilmedim
Gülenlerle avundum, kendim gülmedim
Ömrümce sevdim ama hiç sevilmedim
Sen bırakıp gittin bense, öldüm anne

Nedir bu çocukların çilesi anne?
Yok, mudur dertlerine bir başka çare?
Anasız, babasız kalırlar biçare…
Ömrünce, binlerce kez ölürler anne

Ne gönül yarası, ne yaşları biter
Yaşadıkça hep yuva hasreti çeker
Ana, baba sevgisi gözünde tüter
Ah çekip ömrünce, ölmezler mi anne?

Dilekleri vardır yeniden doğmaya
Doğup da, ana kucağında kalmaya
Ana dizinde sevgi, sevgi yatmaya
Bu sevgi için doğmazlar mı ki anne?

Kasım ayı bize ölümler getirdi
Bu gönlüm nice sevgileri yitirdi
Çocuk gönlüme acıları sevdirdi
Sen ölüp gittin, ben yaşadım mı anne?

Düğüm düğüm boğazımda hıçkırıklar
Yanağımda uzayıp giden o yaşlar
Yüreğimde dinmeyen acı feryatlar
Söyle bu benim kaderim miydi anne?

Şimdi benim de boy boy çocuklarım var
Ömrümce onlar bana seni sordular
Zaman zaman benimle çok ağladılar
O yaşlarla bir kez daha öldüm anne.