Sen De Unutursun Şiiri - Gülşen Polat

Senin, hiç boynu bükük yarınların oldu mu?
Aklın firardayken,
Yüreğinin çığlıklarıyla savaştın mı?
Etrafına gülerken,
Bilinmez uçurumlara yuvarlandın mı?
Sol yanında, kara saplı bir bıçak taşındın mı?
Çıkarmak istedikçe derinlerine indi mi?
Kimliksiz acıların oldu mu?
Ben içimde ağlayan öksüz çocuğu susturmaya çalışırken,
Bunlardan habersizdin, sen yoktun...

Şimdi, uçsuz bucaksız bir bilinmezdeyim,
Yüreğimin acısı gözlerimden akarken,
Kirpiklerime takılı kalan sen,
Yokluğun tarifsiz bir acı ve boşluk,
Çık yüreğimden demesi ne kadar da kolay,
Olmuyor işte, olmuyor! Her şeye geçer,
Bir taşa bir de, yüreğe geçmez sözün…

Oysa ben, bir günlüğüne de olsa,
Gözlerine bakıp içinde ölmeyi,
Göz bebeğine gömülmeyi istedim.
Sen; hep bende yaşayacak,
Ama bunu hiç bilmeyeceksin,
Seni yüreğimin kıvrımlarına gizleyeceğim.
Sen; bana aldırma, mutlu ve huzurlu yaşa.
Senden kalan tek hatıra,
Amansız bir acı ve boşluk bana.
Olmadı işte, yapamadım,
Vicdan mahkemesinde suçlu bulundum,
İnfazıma karar verip kalemi kırdım…

Bak;
Yokluğuma alıştın, bensiz de yaşıyorsun,
Herkes payına düşeni, yaşar.
Ben; payıma düşen, en büyük acıyı seçtim,
Kendimi sensizliğe mahkum ettim.
Kendine, bensiz bir hayat kur,
Yarınlarına ışıklar yak, yarım kalmışlıkları yok et.
Sende hiç olmadım ki, olmadığımı anla.
Zaman her şeyin en iyi ilacı,
Yaraların kabuklanır, sende unutursun…