Sen de Unutmuştum Kendimi

ülkenin doğusuna benzerdi yüzü

sağanak yağış ve acı,

hasret gözlerinden akardı,

kelimelerin tükendiği yerde

yeniden başlardı yüzündeki düşsel umutlar

ve ben;

içimi yağmalayan gözleriyle

sen de unutmuştum kendimi…

gri tonlarını giyerdi üstüne

gri pantolon,

en çokta gri, düşsel bir yalnızlığı yakıştırırdı kendine

saçları gri, yağmurdan ıslak…

ve ben;

saat gecenin tıkırtısında,

iki aşk arasında verilen çay molasında

sen de unutmuştum kendimi…

ıslak bir mevsimdi,

şımarmaya meyilli bir pazar,

ve ben sana gelmiştim

bedenimde deprem,

ellerimde mayın,

patlamaya ramak kala

öptüm gülüşünü gün ağarırken,

sen de unutmuştum kendimi…

“ acıklı bir film gibi, hayalin gibi… sefil yalnızlığımda; sen de unut(muş)tum kendimi”

15 Kasım 2018