Sen de Senden de çok bir Sen

Sensizliğimi yaşıyorum bu sabah
Buruk bir merhaba ile başlıyorum güne
Gözlerim birşeyler arıyor birden
Ellerim kalemime gidiyor aniden
Yokluğun dökülüyor şiirlerime
Yalnızlığımın verdiği sessizlikte
Sensizliğimdeki beni duymanı istiyorum.
Bir başka yazıyorum sözcükleri bu sabah mısralarıma
Canhıraç boğuşurken yalnızlığımla
Sensizliğimde kaybolup adeta Sen den daha çok bir Sen oluyorum...
Yokluğunda bile seni yudumluyorum
Gözlerin karanlıklardaki ışığım oluyor
Seninle her anım bir ömre bedelmiş diyorum
Sensiz her dakikam ölümden de betermiş
Bunu şimdi daha iyi biliyorum.
Bu sabah çaresizlikler içinde lanet ediyorum tüm mesafelere
İsyan ediyorum beni senizliğime mahkum eden herşeye...
Ama birden hayalin geliyor gözlerimin önüne
Bu işte diyorum sevmek birtanem,sensizkende seni yaşayabilmek...
Ömrümün en harlı meşalesi parlıyor o an içimde
Ve yaşadıklarımız geliyor aklıma sonra
İçimde dayanılması imkansız bir özlem
Yüreğim yanıyor içim acıyor...
Arzunun ötesinde birşey bu birtanem
Dudaklarının yokluğunda bile gözlerim kapanıyor
Gülüşün damlıyor yüzüme, ürperen tenimi bedenin sarıyor
Sözlerimi unutuyorum gözlerinde susuyorum
Sessizliğimde avaz avaz bağırıyorum
Ama kimselere duyuramıyorum
Herşeyin ötesinde bir his bu birtanem
Yokluğunda bile seninle olabilmek...
Hayatta en acı şey yalnızlığımda sensizliği yaşamakmış...
Gitgide aratan sessizliğimde
Yalnızlığım sen,sensizliğim ben oluyor aniden
Yalnızlıkla sensizlik eşit oluyor sanki yeniden
Birbaşka yaşıyorum yalnızlığımı bu sabah
İliklerime kadar heryerim seninle doluyor
Yokluğunda öylesine eriyor öylesine bitiyorum ki
Sensizliğimin şahidi beyaz bir kağıtla sadece kalemim oluyor.
Ama üzülme birtanem,yokluğun dayanılmaz olsa da
Bedenim yine dönüşünü düşleyerek güç buluyor
Bir başka yaşıyorum sensizliğimi bu sabah
Yalnızlık rüzgarları acımasızca eserken içimde
Sana doğru savruluyor seni senden daha çok soluyor,
Sen de Senden de çok bir Sen oluyorum....