*Sen de Neydim Ben? * Şiiri - Ayten Karakaş

bir sincabın kış için ağaç kovuğuna sakladığı bir fındıktım ben
telaşla ağaçlar dallarındaki yaprakları düşürürken
sert bir rüzgarın dokunamayacağı bir kovukta
belki unutulası bir mevsimin sonuna saklanmış
küçük bir fındık

bir kalbin bıraktığı izdim ben kumlarda yazdan kalan
dalgalar hırçınlaşırken gitgide
azar azar suya karışmayı sabırsızca bekleyen
yarısı silinmiş artık kendini anlatamayan
silik bir iz

bir düştüm ben en güzel yerinde uyanılıp uykuyu öksüz bırakan
bir bebeğin gülümsemesine takılı kalmış belki de süt kokan
ya da rapunzelin saçlarını uzattığı beyaz atlı prensine
sıcacık yürek ve elleri berdel eden
gecenin sonunu yetiştiremediği sevişmelerde
yaşanılası bir düş

sıcacık bir gülümsemeydim ben dilsizler alfabesini kullanan
sadece seni görünce başkalaşan bakışlara gizlenmiş
belki hayyamın hikayesini dinleyen kuşlar gibi
renk renk cıvıldaşan kocamış bir çınarın dallarında
azar azar dudaklardan dökülüp
çağıl çağıl kalbine dolan
bir gülümseme

bir tesbih boncuğuyum imamesini kaybetmiş
dönüp dönüp sürekli adını zikreden
küçük ellerdeydim semaya açılan dualarla
candaydım Allah’a yakın
sana ırak
bir tesbih boncuğu

bir ümittim tekerlekli sandalyesine takılmış bir çocuğun
kaldırım taşlarını ezberleyen
bir sahilde unutulmuş martılara simit atan
belki de hiç yaşanmayacak bir sevdanın gölgesine saklanan
aralık kapıların nöbetçisi uykusuz gecelerde
geleceksin diye bekleyen
bir ümittim…

08/03/2007