Sen de Darmadığın Ol Şiiri - Mehmet Zafer

Ne kaderim güldü yüzüme
Ne felek benden çekti elini
Dertliyim kendimi bildim bileli
Gündüzlerim ayazdır her zaman
Gecelerim ızdırap dolu
Uyku girmez gözüme
Hep yalnız yaşadım bu yaşıma kadar
Ne dostum oldu ne bir sırdaşım
Kime tutunduysam yarı yolda kaldım
Ümidin battığı yerden doğdun ömrüme
Seni tutunacak dal
Sığınacak liman sandım
Sen de vefasız çıktın
Sen de bırakıp gittin gidenler gibi
En büyük yanlışı sende gördüm şerefsiz
Gözümü yaşlı boynumu bükük bıraktın
Yıkmamıştı kimse bu kadar
Canımı en fazla sen yaktın
Tedbirsiz kaldım sana karşı
Hiç ihtimal vermemiştim kalleşliğine
En zayıf yanlarımı kavradın
Kavradığın yerden vurdun şerefsiz
Seni insan sandım dost sandım
Canıma can yoluma yoldaş sandım
Uğruna başımı koydum
Başıma açmadığın bela kalmadı
Sözlerine inandım kandım
Adam sandım seni lan şerefsiz
Aklımı aldın benden
Yitirdim kişiliğimi
Bu muydu lan şerefsiz
Bu muydu sevmenin karşılığı
İşin bitene kadar mıydı her şey
Buraya kadarmıydı vicdansız
Buraya kadarmıydı vefasız
Buraya kadarmıydı kalleş
Duygularımı darmadağın ettin
Artık bundan sonra ne severim
Ne de kimsenin uğruna bir tek gözyaşı dökerim
Eden bulurmuş
Allah’tan bulmanı dilerim
Sana ne sevgimi ne de hakkımı helal ederim
Buraya kadarmış demek
İşte yolunun sonuna geldik
Senin de yüzün gülmesin
Koynunu yılanlar süslesin
Yatacak yerin olmasın lan şerefsiz
Senin de hayatın param parça olsun