Ben herkese kalbimi açtım, ama her defasında bir parçasını bıraktım orada. En çok da sana... Güvendim, sevdim, inandım. Ama sonunda yalnızca kırıldım. Şimdi herkese kırgınım, ama en çok sana. Çünkü sen, bu kırgınlıkların arasında en çok sevdiğimdin.
Herkes bir şekilde incitti beni. Kimisi sözleriyle, kimisi sessizliğiyle. Ama sen, benim için başka bir yarasın. Sana olan güvenim o kadar büyüktü ki, bir gün bu kadar derin bir acıyla karşılaşacağımı düşünemezdim. Ama kırgınlıklar daima en güvendiğin yerden gelir, değil mi?
Sen dahil herkese kırgınım. Çünkü elimden gelen her şeyi yaptım, ama kimse bunu görmedi. Herkes kendi yoluna bakarken, ben hep onların yanında kalmayı seçtim. Şimdi dönüp arkama bakıyorum kimse yok. Sadece sessizlik ve yalnızlık.
Bu kırgınlık öyle bir şey ki, bazen kelimelere bile dökemiyorum. İçimde bir düğüm, bir ağırlık... Ve biliyorum, bunu taşımak bana zarar veriyor. Ama insan sevdiği yerden kırıldığında, o izi silemiyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta