Sen Daha Beni Bulamadan Ecelin Beni Bulması

tek korkum
seni bir daha göremeden,
omuzuma yaslanan saçlarını gözlerimle sevemeden
bir sabahçı kahvesinde, hiç olmadı
martılarla dertleşirken
ecelin bir kuytu köşede beni bulması...

tek korkum
seni bir daha sevemeden,
gamzelerinle yeni doğan günü selamlarken
bir uçurum eşiğinde, hiç olmadı
bir kaldırımda yürürken
ecelin sessizce beni bulması...

aslında korkulacak o kadar çok şey var ki,
hangisini önemseyeciğimi şaşırdım
düşünsene bir sabah uyanamamak,
ardında bıraktığın sevdiklerini son bir kez görememek,
daha da önemlisi gözlerine bakıp derin ama içten bir ahh çekememek.
Biliyorum bunları düşünmek için
daha erken ama ya bir daha gün doğmassa,
ya bir daha çiçekler açmassa,
ya o dolaştığım denizler kuruyup giderse
ya dertleşmeye doyamadığım martıları bir daha göremezsem,
ya bir daha yanağına uzanıp tenini koklayamadan
ecel beni bir kuytu köşede bulursa...

tek korkum
seni bir daha sımsıkı saramadan,
ellerimi gamzelerinde gezdirirken
bir deniz kenarında, hiç olmadı
odamda seni düşlerken
ecelin bir kuytu köşede beni bulması...

tek korkum
benden vazgeçmen...

tek korkum
seni bir daha görememek...

tek korkum
sen daha beni bulamadan ecelin beni bulması...