Sen Çocuk Şiiri - Utku Özbay

Sen bilmezsin çocuk
Hep, ben yaşarım içimde fırtınalar
Her fırtınanın sonu yıkıntıdır, zarar ziyan
O, onun ellerinden tuttuğu zaman

Sen anlamazsın çocuk
Ben ölürüm her gece
Ben yazarım şiirler kağıtların, efendisi benimdir!
Sen ise… Onun ellerinin prensesi

Sen, yazmazsın çocuk
Günlükler tutarsın arada sahi!
Sen yaşamazsın şiirin güzelliklerini
Tozpembe gözlükler, gözlerinden hiç eksik olmaz

Sen yapamazsın çocuk
Onunla fazla uzun sürmez
Sen hırçınsındır, sen firari…
En fazla üç, dört hafta
Sonra… Doğru ya. Yeni adaylar var kapıda!

Sen görmezsin çocuk
Her saniye ölenler vardır bir köşede
Her saniye, saplanacak bir vücut bulur bıçaklar
Her dakika dolanır ruhlar semalarda!

Onlar anlamaz çocuk anlayamazlar!
Gözler nasıl dolar bilemezler
Yüzüne bakarlar sadece boş boş
Ve İzmir’imin sokaklarında
Ellerinde eller vardır hem de hepsi loş!

Kimse bilmez çocuk bendeki seni
Senin, ardından her gece kaldırılan
Mezarımı kimse kazmaz, kimse tutmaz tabutumun bir ucundan!
Gömmez kimse beni kendi topraklarıma

Bunlar boştur çocuk, hem de bomboş
“ Çocukça” şeylerdir bu yaptıkları
Her saniye dolanırda bir ruh gök kubbelerinde,
Onları sadece ben görürüm
Benimdir, onların ardından yakan ağıtları

Onlar hikâyedir be çocuk!
Hem de, bomboş bir hikâye
Gözlüklerini çıkarıp da baksan evrene
Anlarsın çıplak kalan çevreni
Artık… Tenhalarında dolaşırsın

Ruhlarda üzülür çocuk, onlarda ağlar
Bir tek ben görürüm onları ben dertleşirim
Sokaklar, bomboştur yakınırlar bana!
Hem de çocuk… Bazıları çok küçük yaştadır
Onları gördükçe, Ölümü yakıştırmama üzerlerine

Ellerin boş kalır çocuk hem de bomboş!
Sen hükmettiğini zannedersin ona zamanla…
Bir bayram sabahında
Öpüp de koyulunca bir alına
Belki beni görürsün çocuk…
Sonsuz ruhların dolaştığı semalarda!