Sen Çıktın Şiiri - Veli Şen

Mutlu bir yuva kurmaktı seninle asıl meramım
Hiç para etmez miydi ki gönülden gelen selamım
Kelimeler boştu, sen varsan anlamlıydı kelamım
Her iki cümlede bir ağzımdan yalnızca sen çıktın

Aklımla kalbim çelişse de kadim istişarede
Gönlüm aşkınla örülmüş ilmik ilmik telkâride
Hayır dileyip Rabbime yattığım istiharede
Yüce Mevla’ya götürecek mürşit yârim sen çıktın

Tertemiz duygularımı bilmem ki heva mı gördün
Kanayan yarama ırak olmayı deva mı gördün
Bu masum aşığına sensizliği reva mı gördün
Ben sükût ettim, zeytinyağı gibi üste sen çıktın

Bir dirhem ak çıkaramadım bahtımın karasından
Bihabersindir açılan koca gönül yarasından
Aşk adıyla yazılan tüm kitapların arasından
Kurumuş güller misali puslu mazimden sen çıktın

Seyre dalar âlemler hayrandır senin endamına
Yüreğimi çaldın kaçtın, teslim ol kanun namına
Erdirmeye çalışsam da mutluluğu tamamına
Yapboz misali, kalbimdeki eksik parça sen çıktın

Aşkın teşkilatında takıldım teknik takiplere
Her daim bu fakire hayaldin, un serdim iplere
Yalnızlık denilen ıssız bataklıkta en diplere
Kurtulayım diye çırpındıkça ben battım, sen çıktın

Küçücük bir resminle hezeyanlar çağlar içimde
Bugünlerde naçar kaldım kendimle bile geçimde
Yüreğimin her zerresinin katıldığı seçimde
Tartışmasız tek başına güçlü iktidar sen çıktın

Kulak vermedin içimden sessizce kopan ağıta
Bir su versen bari sevda tarlandaki bu ırgata
Sordum aşk nedir ki diye, her şeyi bilen lügate
Büktü boynunu, düşündü, karşılığı hep sen çıktın

Bir gün gelip deli gönül feryat figandan bıkınca
Talihim dönüp Rabbimden büyük armağan çıkınca
Kan ter içinde yaptığım sevda kalesin yıkınca
Unuttum zannetmiştim, her taşın altından sen çıktın

Darmadağın oldu sapasağlam Veli’nin mizanı
Çekti gitti benden kalmadı ki aklımın izanı
Karşılıksız sevgi denilen unutulmuş lisanı
Koca dünyada bilen bir ben, bilmeyen tek sen çıktın.

(Mart 2013)