Sen Çıka Geldin 2 (Big Bang)

ben şu hercai nebülozda,
bir big bang bekliyordum.
stephen’in evreninde,
elinde bir tutam kırağıyla
sen çıka geldin.
ben bir aysbergin tam suya değdiği noktada
içinde bir bebeğin ağladığı
yüreğimi serinletip, ferahlıyordum.
buzun kızıllığında, suyun arındıran,durulayan, ebemkuşağı renginde
sabaha değin…
sonsuz med cezirlerle gerilip kasılıyordum.
dünyanın 7 günde yaratıldığı
bir cuma sabahı salasında
ilkin her türlü kirden arıtıldığı
siyahın olmadığı,
sonra beyazla birlikte yavaş yavaş artırıldığı
ve sonra grinin oluştuğu
zaman içre,
mekan üzreydi,
bir talimgahın ritmik hareketlerinde
kara büyü dansının, göksel kareografisinde
arayışını bulamadığım,
bir metropolün,
ıslak, kaygan, ziftli geniş caddesinde
kalabalığın ortasında,
kimsesizliğin sensizliğinde
yalçın uçurumların sessizliğinde
bir cuma sabahı salasında
dünyanın 7 günde yaratıldığını
sonra içinde senin aratıldığını
güneş doğmadan önce
gündüz olmadan, gece batmadan önce
senin gökkuşağı renklerinden yaratıldığını
cevherinin ay’ın aydınlığından
nil’in ayrılığından,atideki keops’un gizeminden alındığı,
üstüne karayellerin, poyrazın binbir türlü ayazın salındığı
daha sonra kristal prizmadan geçen ışığın ve sonra
kışın,
ve sonra, yazın, baharın, güzün ve hüznün
yaratıldığını ben inan kimselere söyleyemeyeceğim
ve inan ben bunu (ki) yeni bildim
ve yemin olsun
ırmaktaki suya, gökteki kuşa, ve
yanağındaki gözyaşına
bin üzre, bin kere olsun, dilim la’l olsun
ve yemin olsun
kimseler bilmeyecek