Sen bu sokağı hiç bilmezsin.

Bu sokakta yalnızlık kol gezer,
Tek sözü sokak köpeklerine edersin.
Burada rüzgarlar çok kuvvetli eser.
Kapılırsın götürdüğü yere kadar.
Hep özlem duyarsın, bu sokakta..
Sadece bir eli tutmak, istersin
Hasretin sevgi sözcüklerinedir.
Bazen, kurtulmak istersin,
Tutunursun bir dala, gücün yettiği kadar.
Ama burada rüzgarlar çok kuvvetli eser.
Gücün yeter ama dal kırılır, kapılırsın.
Ben alıştım artık, her defasında dalın kırılmasına.
Bu defa çok başka bir şey tutunduğum.
Sımsıkı tuttum, ama nereye kadar, ya dal misali,
Kırılırsa bir gün, işte o zaman son olan rüzgar değil,
Ömrüm olur.
Dedim ya.
Burada rüzgarlar çok kuvvetli eser.
Yalnızlık burada kol gezer.
Ben zaten yalnızım, üzülme, bırak rüzgara beni.
Nasıl olsa bırakacaksın, alışmadan bırak,
Umudum olma, özlemim nefesim olma.
Unut, girme bu sokağa.
Bu sokak çok karanlık ve rüzgar hiç dinmez.
Ben alıştım artık gerçi her defasında bir dal kırılıyor,
Ama alıştım artık.
Şimdi sen nefesim olursan, özlemim olursan adını koyarsan,
Gecem, gündüzüm, ruyam, sabahım, gülüm, peteğim, olursan.
Sonrada bırakırsan ne yaparım? , Nasıl dayanırım.
Hangi gülü senin yerine koyarım?
Hangi geceyi yaşarım?
Sabah nasıl olur?
Nasıl dönerim o sokağa?
Nasıl dayanarım bir daha rüzgarlara.
Nasıl gülüm…?
Nasıl bir daha nefes alırım, boğulurum, yok olurum.
Yok olurum gülüm…
Ya sen hiç girme bu sokağa, aldırma rüzgarlara..
Yada sımsıkı tut ellerimi bırakma,
Ne olursa olsun bırakma….