Sen Bu Şiiri Okurken...

Sen bu şiiri okurken,
Hayal edersin onu en derinden.
Ben saat on ikiyi vururken,
Kabuğuma çekilmiş olacağım.

Sen satır satır akarken,
Ben ne sesini duyacağım,
Ne de meraklı gözlerini,
Anacağım son hecelerde.

Beni sana seni bana,
Kavuşturmayacak artık gece yarısı.
İnceldiği yerden kopacak ansızın.

Ne fark eder ki?
Neyi değiştirir ki?
Onca sevdalarım sana.
Nedense kıyamadım,
Mercan mavisi ufkuna.

Ve bu bir sebep ise arayamadım,
Senden sonra hiçe sayan yaralara.
Her seferinde bir gözü yaşlı odalara,
Canımı koyarcasına asılı tuttun.
Baştan aşağıya sallanan vücuduma.

Çıkarın neydi anlayamadım.
Ne ettim ise yaranamadım.
Kendimi yardan sayamadım.
Ben sende aşk adamı olamadım.

Gönlün olsun ölüyorum!
Kollarını sağa sola açtığında,
Açamadığın sağın solun kadar çok seviyorum!

Artık aramıyorum vuslatı.
Beraberlik yolunda ilerlemiyorum.
Zorlamıyorum beni katmadığın,
Hayallerini delicesine.

Sen bu şiiri okurken,
Hak edersin hasreti,
İstersin sebil misali şerbetimden içmeyi.
Neyime gerek ki senden sonra,
Dualayan şanslı melek.

Ve aramaz artık,
İki insanda tek bir yürek.
Belki uzun bir yola çıkacağım.
Senden sonra varacağım,
Dalacağım gözlerine,
Tablolayan hayallerin üzerine.

Yürür üstüme üstüme,
Onu benden alma diye...
İşte o zaman hissedeceksin,
Tenimin tenindeki sıcak nefesini.

Ve işte o zaman kalbim ile dolup taşacaksın.
Ne olduğunu anlamayacak lakin utanacaksın.
Belki de tutunamayıp ağlayacaksın.

Anlamıyorsun ki bütün bunlar nedir.
Tıpkı kaldırım taşlarına,
Yer eden adını koymadığımız,
Çiçekler gibi ezileceksin.

Belki de...güldürme beni.
Her geçen koparacak seni.
Beni senden kopardıkları gibi.

Yani onlar gibi ezilmiş,
Hani herşeyini yitirmiş,
Tek bir gövdesi kalmışçasına,
Çırıl çıplak solacaksın.

Ayak altlarında ya da anla işte...
Bütün utançlar üstüne yıkılacak.
Sakın yorulma,anlama,anlamaya çalışma.
Bu seven yakınırda bir sana kalır dünya.

Ve benim istediğim tek şey sendin unutma.