Sen…Bu şehir…Ve demokrat bir ben…

Günlerim kararlı bir kararsızlık içerisinde
Kollarımda kelepçe değil ama aklımda sen
Bir ben oluşum ki ne seninle ne de sensiz
Bir de şehir; hani benim olan ama sana bıraktığım…
Kız kulesine sövmüşüm; her ayağım kaydığında üsküdarda
Arka sokaklarında kaybolmuşum beyoğlunun
İzimi bulamamış ne bir polis ne de bir sokak kedisi
Sabahlayan gecelerim sinmiş adeta gözlerime
Korkularım inadına gizlenmiş ceketimin sağ cebine
Üzerimde bir yirmi yaş ürkekliği ve heyecanı
Dilimde birkaç yasak şiir; hani uğrunda cana kıydıkları
Ayıplanmışım bir ülke düşündüm diye
Fişlenmişim söz de taksimi kirlettiğim sözlerimle
Haliçte tek el tabanca sesi duyulmuş
Bir aydını vurmuş milliyetçi bir ben
Bir beni vurmuş demokrat olmayan bir sen
Kahraman denmiş katillerine yerde yatan cansız bedenimin
Faili meçhul olmuş düşlerimde ki memleketim
Silinmiş 9.caddeki taşları boyayan gizem’im…
Hepsine inat uçmuş martıları bu şehrin
Bana nispet kalkmış vapurları eminönü iskelesinin
Pencerende güneş,istanbulda sabah,haliçte polisler…
Arkamda bir sen,bir bu şehir,birde demokrat bir ben…

doğum günümde;
sana bir sevgili…
bu şehre de bir sen…
bıraktı gidiyor içimdeki demokrat olan bir ben