Sen Bu Kentin Kendini Beğenmiş İnsanı

Sen Bu Kentin Kendini Beğenmiş İnsanı
Sen bu kentin kendini beğenmiş insanı
Anlayacaksın bir gün gerçek sevginin ne olduğunu
Terk edildiğinde terk etmenin acısını öğreneceksin
Yalnızlığın sana geride bıraktığın yalnızları hatırlatacak
Göz yaşlarınla ile ifrazat bir birine karışacak
Ve el açıp yalvaracaksın Rabbine
Dinsin bu gözyaşlarım al içimdeki sevgiyi al diyeceksin bir başına kaldığın zaman .
Sen bu kentin kendini beğenmiş insanı
Daha çok ağlayacaksın öfke ile ağlattıkların gibi
Gençlik baharında yağdırdığın saçlara karlar misali
Aklar düşecek tel tel saçlarına
Sonbahar rüzgârlarında savrulan yaprak misali düşeceksin
Bir köşeye savurup attıkların gibi
Belki bir ilkbahar sabahı sevgiden yoksun uyandığında
Çırpınacaksın yatakta yalnız bir başına yalnız bıraktıkların gibi
Seni teselli edecek kimse olmayacak yanında
Beni teselli eden olmadığı gibi
işte o zaman beni terk ettiğin o sabahı daima hatırla .
Sen bu kentin kendini beğenmiş insanı
Kolay değilmiş diyeceksin öyle bir başını alıp gitmek
Ne zor muş diyeceksin meğer severken terk edilmek
Acı bir haber öğreneceksin manşet haber misali
Terk edilmek alıp başını gitmek den daha zormuş diyeceksin.
Sen bu kentin kendini beğenmiş insanı
Umutların umutları bitirdiğin gibi bitecek bitecek bir gün
Buda gerçek olacak
Ellerin ulaşamayacak bir başka ele
Kadermiş bu diyeceksin
Yalnız bıraktığın eller gibi,
sen de sende yaptıklarını kaderin ile çekeceksin
Özlem dolu mısralar oku ettiğini çek
Benliğin çünkü seni kaderine terk edecek
Yastıklara sarılacaksın boş umutlarla benim sarıldığım gibi,
İşte o an
Gözlerin kaybolsun seni boşluklarda arayanlarınki gibi
Sen bu kentin kendini beğenmiş insanı
Hasret rüzgârları esip yüreğindeki küllenmiş aşklarına bir ateş düşürsün
Adı da ayrılık ateşi olsun alev alev yansın ciğerlerin
Benim yüreğimdeki sönmeyen yangınlar gibi
Ağzın dilin kurusun giderken bir tek kelime edemediğin o an gibi
Konuşacak kimseler kalmasın yanın da
Sen de benim gibi bir başına suskun geceler de sessiz feryatlarda boğulursun,
inşallah bir gün
Sen de benim gibi terk edildikten sonra aşkının baharında
her sabah yalnızlığa sarılıp gözlerini telefondan ayıramazsın
Her kapı çaldığında yüreğin yerinden oynasın
Bir aşk hikayesi yaşayanları gördüğünde çırpınan kalbine derman bulamayasın
Tıpkı benimde derman bulamadığım gibi
Göz yaşların ağlamaktan kurusun ve o an pencereyi açıp avazın çıktığı kadar bağırmak isteyesin ama sesin soluğun çıkmasın
Boğazın düğüm düğüm olsun dudakların da kopan hıçkırıkların arasında boğulup kaybolasın
Ve senin de terk ettiklerin gibi kimseler duymasın sesini
Sen sen bu kentin kendini beğenmiş insanı
Belki bir ilk bahar sabahı sevgiden yoksun uyandığında
Çırpınacaksın yatakta yalnız bir başına yalnız bıraktıkların gibi
Seni teselli edecek kimse olmayacak yanın da beni teselli edecek kimse olmadığı gibi
Sen sen bu kentin kötü huylu insanı senin de aklın alınsın aklını aldıkların gibi
Bunu bunu sakın unutma unutma.
ERDİN ŞALLIEL