Sen Boyunca Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

ellerim sana davranırdı giderken,
omzundan kesilmiş gibi el olmaktan utanırdı,
ensenle gülümserken...
yüzüm yine kara çalı
bir tek göz yaşlarımı konduran
ve bakışlarını uzaklara uğurlayan,
ölüm gibi kendini soyunan
çarelere düşerim...
çarelenmez yüreğim!
sıska gecelere bırakıldım,
uykumdan ayıklanan düşlerimi bile taşıyamaz...
yalnızlığımı kendim ektim biçtim yüzünden kendim
gece ceset gibi bağrımda soyunup soluklanacak...
şafağı solduracak...
içime damlayıp biriktiğim tek katre de boğulacağım...
sanırım buruldum bundan sonrasına yaşama...
yük taşıyacağım bir tek yük hayvanıyım hayata...
aşklara değimli dudaklarımın dününü yaktım son cigaramla...
nar çiçekleri yoksa,imkanlı değilse ellerim, narlaşmıyorsa
devrilebilirim toprağa...
küflenmeye bırakabilirim en iyi konuştuğum yerim...
bağrımdaki şafağı çıkaran gözlerimi
ki hüznün yedi vereniyle inmeli ve nakışlıydı,
hüznün yaprak dökecek yüzüme...
yeşerdiğin yerim dönünce güze...
şafağıma dayansın bulut,
ağladığımın hesabını sorsun,
işgüzarlığımı gözüme soksun...
yağmur yağmur...
yeter yahu kurudu göz çukurum...
seni açmak istiyorum gonca,
sen boyunca...