sen can, sen nefes, sen bir yudum su,
bende ise yokluğunun ölüm korkusu.
üstümde çarşaf kefen, altımda yatak tabut,
ne bir ışık içimde, nede bir damla umut.
söndürdüm göz yaşımda hergün doğam güneşi,
kim söndürür yüreğimde büyüyen bu ateşi.
bil beni gün geçtikçe eridim ha eriyorum
şimdi sensiz odalarda can veriyorum
bir bilseydin aşk denilen bu hikayeyi sen,
aşk için ölmek bile ne güzeldir bir bilsen..
benki boğazıma kadar ölümlerle dolayım,
senden gelen ölümlere kurban olatım....
Kayıt Tarihi : 1.5.2006 13:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!