Sen Bir Okyanussun Şiiri - Oğuz Karabulut

SEN BİR OKYANUSSUN

Daha dündü Oğuz, dindi karaya usul, usul.
Ağlıyordu gözleri ve hayalleri puslu...
Konuşuyordu gözleriyle, sen ki vardın kaderde.
Sızlıyordu dudaklarım, konuşmayı bilmiyorum.

Annemin yüzüne bakıp, hissederdim olanı biteni.
Lâkin hep o karşılardı, hayatımda her yiteni.
Bu tanrıdan bana bir yaşamın bileti…
Ne olur beni tanı ve öyle sev, bu kalbimden bir ileti.

Sen bir okyanussun, durgunlaşan matemimde
Sen bir okyanussun, aşkı bulduğum içimde…
Sen bir okyanussun, kaderin en sevimli yunusu
Sarıl bana kalbinle, var yanıma her şeyinle!

Sen ki en güzel çiçeksin, koparmaya kıyamam ki…
Seni candan sevdim ben bu cana ben kıyamam ki.
Susmak varsa içimde ben sana haykıramam ki…
Sona yaklaştıkça hayat seni daha çok özlüyorum sanki!

Sen doğduğum şehirsin, kaybolduğum sokaklar.
Yere düştüğümde elini uzatan sıcak kollar.
Birbirini kovalayan arabaların sığındığı yolar.
Sen ki kar beyaz umutlarımsın seni bana gökler yollar!