Sen bir mabed kadar kutsaldın

Dün gece, ayışığıyla yıkadım kendimi.

Kim olduğumu bilmedim.

Yıldızlar mabed gibiydi.

Sanki cenneti gördüm.

Sabaha kadar uyumadım.

Dışarıdan gelen iniltileri,

Naraları umursamadım.

Ben gecenin içinde, geceden uzaktım.

Secde ediyordu taş, çiçek, kuş, böcek yıldızlara.

Sen her bir yıldızda vardın,

Ve bir mabed kadar kutsaldın.

Sendin bir dua,

Sanadı yakarışlar.

Işık aldı gözlerimi.

Ay karardı misal.

Avuçlarıma düştü.

Gece yarısı sendin gelen,

Işığınla kamaşan şehrime.

Sana yöneldi tüm caddeler,

Seni söyledi sokaklar.

Katiller, fahişeler, ayyaşlar…

Bir ferine yandı.

Bir ferine yandım.

Ağlasan, ben ağlarım, şehir ağlar, kudurur insanlar.

Ağlasan, avuçlarım yanar, sebeb olur celladlar.