Sen Bilmiyorsun Şiiri - Mehmet Zafer

Yine sensizliğin mevsimindeyim,
Hüzün egemenliğini ilan etmiş geceye.
En matemli yenilgilerimi toparlıyorum,
Biraz daha sen akıtıyorum gözlerimden.
Yüreğim buruk, kaskatı kesilmiş suratım.
Dokunsalar hıçkıra hıçkıra ağlayacağım seni.
Alabildiğince karanlık süzüyor gökyüzü,
Dışardan yağmur çiseliyor pencereme,
Seyre dalıyorum her damlada akıp gidişini,
Bu ne görkemli bir gidiştir böyle! !
Yere vuran her damla en hüzzamlı melodileri duyuruyor,
Yüreğimin kuytuları depreşiyor acılı yanıyla.
Etraf çok sessiz..
Yanyana duran sokak lambalarında sen saçıyorsun,
Işıldatıyorsun sokakları..
Ve yağmur taneleri mis gibi kokunu yayıyor.
Dalıp gidiyorum yağmura,akan sele..
Sokakta geçen bir araba sesi,
Ve çukura biriken suya gömülürken etrafa saçılan sen!
İrkiliyorum birden...
En çirkef küfürleri savuruyorum giden arabanın ardından;
Seni etrafa saçtığı için.
Evladını yitirmiş gibiyim..
Acıyor içim.
Gece sessiz ve sensiz akıp gidiyor.
Delikanlı sigaram parmaklarımın arasında
Külünü döküyorum yanıbaşımdaki vazoya.
Sela sesiyle ayılıyorum,
Ve bu günde ezan bitene kadar başım secdede seni dileniyorum.
Gün karşı dağın ardından yükselirken,
Derinden bir "amin"le sürüyorum ellerimi yüzüme.
Düşünceme saplanan bir yaşanmamışlıkla,
Kaybolan gecenin boşluğuna süzülürken,
Tutunacağım dal oluyorsun yine.
Ben seni çok özlüyorum,
Sen bilmiyorsun..........