Sen Bilmiyorsun Şiiri - Fatih Akardere

Ne zaman gökyüzü kararmaya başlasa,
Aklıma zifir saçların düşüyor.
Karanlık sokakların karanlığında yürürken
Bir yanım seni arıyor,bir yanım gölgemi.
Sana kurulmuş,söylenmiş her cümlenin içindeyim.
Sen bilmiyorsun...

Dört mevsimin özgürce yaşanmamış olanısın sen,
Sen olmayınca sanki gecede ay yok, yıldız yok benim için.
Ben ne zaman seni düşünsem yorgun bir gecede
Sensiz kalmanın acısı saplanıyor yüreğime.
Ne zaman güneş doğmaya başlasa doğudan
Hayalin gözlerime batıdan doğuyor.
Bedenim yatağıma düştüğünde,
Sen aklıma düşüyorsun.
Yastığım adını duyuyor benden saatlerce
Uykularımdan çalıyorsun her gece
Sen bilmiyorsun...

Penceremden bakıyorum sokaklara her yerde ayak izlerin var.
Yağmurlar yağıyor kente, biraz senden biraz benden damlalar var.
Nereye gitsem yokluğunu da yanımda götürüyorum..
Sensizlik hep seni anlatıp durdu engel olamadım,
herşey sen, her yanımdasın bırakıp gidemiyorum seni..
Her yere sen diye bakıyorum her gideni sen sanıyorum hala gözlerimdesin,
Ne zaman birini sevmeye kalksam sen gibi seviyorum hala kalbimdesin,
Yazdığım her yazıda ismini buluyorum hala kalemimdesin,
Sen bilmiyorsun..

Sensiz kalışım mı seni bu kadar büyüttü gözümde?
Yoksa senin beni duymayışın,görmeyişin mi?

Alev alev yansam ne faydaki senin gözünde?
Nasılsa senin her halin bir şairin ilk sözünde
Kimsesiz cümlelerin, sahipsiz gözyaşlarının sahibiyim.
Ne zaman hüzünlü bir şarkı çalsa, her nakaratında seni arıyorum.
Ben aynı anda mutluluğu yaşarken,aynı anda acıyı tadanım.
Ben senin yarattığın,görmediğin,duymadığın,bilmediğin esirinim;
Sen bilmiyorsun...