Sen Bilmezsin Züleyha

Toprağını dökme üzerime
heves ederim kokuna
kokun nefesimde gezinir
kök tutar yeşeririm koynunda
filizlerim bağrında güneşe durur
ben seni aklımın zoruyla severim de
aklım hangi tozlara bulanır
sen bilmezsin Züleyha…

Eğilme, yüreğini avuçlarında uzatıp
ben uzanan avuçlara kıyamam
uzak tut ateşini buzlarımdan
ben nabızlarda erimeye doyamam
sen yine de çek ovalarını benden
yaban gelir, ben düzlerde ısınamam
doruklarda sarıldığım karların sıcağını
sen bilmezsin Züleyha…

Bakma öyle…
yazarsam kendimi ismine
ateşe kor olur bedenim
dokunursam saflığıma aldanıp ellerine
işte o zaman bir sevdiceğin ahı titrer yüreğinde
işte o zaman sen de adımı kuyulara kazarsın
ben sığındığım kuyulara ne ölümler adarım
sen bilmezsin Züleyha..

Şu gördüğün deniz üstüme gelir
benim yutulmuş gözlerimdir
inadına düşlerime yeşillenir
renginde ölümler besler ömrüme
ıslığa takılmış korkularım gibidir
sen de dalgalanıp durma dizlerimde
diz boyu dalgalarda kaç bakışım esirdir
sen bilmezsin Züleyha…

Yaklaşma Züleyha seviyorum seni
yaşayacak daha vaktin var
bir çukurda ölmek için kalbimde yerin dar
uzaktan sev beni, girme tenden içeri
benim yüreğim ateş
benim yüreğim har
sen de ben gibi sevme
benim gibi Züleyha...