Sen Bilmezsin Şiiri - Seval Kemertaş

sen bilmezsin
her eylul sonbahar olur yüzüm
bir hazan geçer ömrümden
yapraklarım düşer dallarımdan
dilime takılan ezgiler hasreti örer yollarıma
ve ben kanarım mavi mavi
Ege yakamoz basar kanayan yaralarıma...

oysa bir adım uzaktım sana
uzansam kavuşacak
dokunsam kaybolacaktın
sığdıramadın yüreğine özgür yanlarımızı..yarınlarımızı
şimdi bağırsam uçurum gibi sesim
bitti gözlerimde yağmur mevsimi
yanaklarımı yalayan birkaç damla yaşla
gömdüm düşlerimi saçlarının hazan karasına...

yokluğundan yapılmış bir bulutum şimdi
gözlerim sürgün olmuş eylül akşamlarına
kar tanelerini kollarıyla savurdukça rüzgar
gecenin tuzağında vurur kahırlar...

sorma artık..!
sorma yalnızlığımı,sensiz çığlıklarımı
geceler kirpiklerime bulaştırıyor hazanı
ne senden kaçabiliyorum ne de geceden
varlığımı aşıyor bu sevda masalı
yorgun gözlerimde sürgün hayaller
bu kentin ölümsüzlüğüne yazıyorum adını...