Sen bilmezsin...
Gün geldi avuç içlerinden öptüm..
Gün geldi parmak uçlarım dokundu.
Yüzünün ay parçası kıvrımlarına saçlarını,
Şiirlerim ile taradım uzun uzun, usul usul..
Ben sen baktım saz sustu,
Söz sustu, şiir sustu..
Suskunluğuda sevdim seni..
Sen bilmezsin..
Sen bilmezsin, beraber uyumuşluğumuz da var.
Sırtın göğsüme emanet, ve saçlarında yosun kokusu çekerken içime...
Aynı sabaha gözlerimizi açıp, birlikte kahvaltı yapmışlığımız da var..
Aynı balkonda kırk yıl hatırında bir kahvenin kokusunda buluşmuşluğumuz da...
Sen bilmezsin,
Seninle aynı şehirde yürümüşlüğümüz de var.
Bir simidi bölüşmüşlüğümüz de.
Yağmur altında ve kimseler yokken sahilde elini tutmuşluğum da...
Ansızın sırtına atlayışımı saymıyorum bile.
Sen bilmezsin, SENLİ hayallerimin gizli tanığı.
Kayıt Tarihi : 27.7.2024 22:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!