Sen bilirsin! Şiiri - Kenan Faik

.
.
Boşalt çöllerini
Eski bir alışkanlığa doldurup
Her gün
Ama her gün
Köhnemiş bir duyuşun sakil kollarında…
.
.
Zor…
Eskiye eskiye
İhanetlerin sorgusuna sürtünüp ışıtabilmek çerağları…
Bir yalnızlık savmak isterdim tutup iplerinden yıldızların oysa
Sonsuzluğun bağrına bırakılı fikirlerden…
.
.
Oysa değilim cesur…
Kendime pörsümüş düşüncelere yol verebilecek kadar…
Vahşi bir insan pençesinde
Akıp durur zehrim Fırat Fırat…
Gövdemde ucube yergiler
Her bir uzvumda terk edilmişliğin çatlamış toprakları…
Sulusepken bir yağışınım ben ey insanlık…
Çalımlarında yüzlerce diz kanatmışlığım
Kitapsızlığında binlerce inlemelerim var…
.
.
Biliyorum, benim adım cehalet…
Kara kıtaların talihinin rağmı
Ölü bedenlerin fikir fikir çığlıksızlıklarının mezarlığı…
.
.
Hüznüm
O beyaz bir sayfayı yaşamaktan mahrum bırakılışlara…
Ama çığlığım…
Çıkamıyor artık…
Neden dersen?
Göğüm çatlar velvelelerinden şeytanların…
Ve duyulmaz olur ah u vahları ervahların…
Ama…
Umursama yine de sen…
.
.
Sen bilirsin!