Sen Bilemezsin Şiiri - Müjgan Kızıleniş

seni çok eskiden beri tanıyorum ben
sen bilmezsin.
bir ağacın kuytusuydu ev sahipliğin
başımın üstünden kuşlar geçmişti,
dokunamadım.

seni çok eskiden beri tanıyorum ben
sen bilmezsin.
denizi olmayan şehir gibiydin,
gün yüzü görmemiş
soğuk,ıslak ve buzdandı sokakların;
ben ılıman iklimlerin kadını
bir bilsen seni nasıl da sevdim.

seni çok eskiden beri tanıyorum ben
sen bilmezsin.
uyanırım bir gece vakti
içimde yıllardır ağlayan çocuğun sesi
gözlerimden dökülür.

seni çok eskiden beri tanıyorum ben
sen bilmezsin.
ki bildin mi yağmurlu sokaklarda
hep seninle dolaştığımı.
hiçbir yağmur ıslatmaz saçlarımı artık
hiçbir yağmurla ağlayamam
taş kesildim.

seni çok eskiden beri tanıyorum ben
sen bilmezsin.
hep vardın,hiç olmayacak gibisin
gerçeğin ortasındaki hüznümün
düş acısı gibisin.

sen bilmezsin
bilemezsin!
bir yudum suya muhtaçken
içindeki çölde gördüğüm serap,
bir yudum suda boğulmakla
atbaşıydı senliliğim.

seni çok eskiden beri tanıyorum ben!
bir ağacın kuytusuna sığınmıştım
gönlümün içinden kuşlar geçmişti.