Sen Bensiz-Ben Sensiz Şiiri - Nermin Yalçın

Ayışığı vuruyor balkonuma
Gökyüzü kol-kanat germiş yıldızlara.
Sen yoksun ve seni göremeyeceğim bir daha.
Hüzün olacak her adımım.
Kapımı her açışımda küflü bir yalnızlık vuracak yüzüme.
Yüzün olmayacak bir daha.
Kara gözlerin bakmayacak gözlerime.
Ve o zaman gözyaşlarım bozacak gecenin ahengini...
Elinden oyuncağı alınmış bir çocuğun gözyaşları gibi,
Saf bir yalnızlığı küskünlükle sulayacağım...
Sesin olmayacak sevgili...
Sabahı cıvıldayan gülümsemenle karşılamayacağım.
Gözüm hep bir sessizliğe açılıyor olacak
Ve gece ruh üşümelerimde sıcak elin olmayacak yüreğimin üzerinde.
Her gece geldiğini göremem diye gözümü kırpmamak için,
göz kapaklarımı asıyorum tavana.
Ve yorgun çıkıyorum hep güne...
Dayanamıyorum...
Dayanamıyorum sevgili
Seni severken sensiz olmaya...
Gelmeyeceksin ve bir daha göremeyeceğim seni biliyorum...
Yine boğazım düğüm düğüm..
Bu öyle birşey ki acıların en kahırlısı.
Kahroluyorum...
Artık gelmeyeceğinin inancıyla,
Nafile bekleyişlerimin isyanıyla, bende gidiyorum...
Çıkarken üzerine binlerce kilit vuracağım kapının ardında,
Sen ve dondurulmuş anılarım kalacak...
Bu gün, bu evden, bu şehirden
Ve bu kimsesizlikten gidiyorum Sevgili...
Şimdi ayazda iki yüreğiz;
Sen bensiz-Ben sensiz...