Sen benim varlık mabedimsin

SEN BENİM VARLIK MABEDİMSİN

Kaşlarıma uzanan bir sen var ve gözlerimden başlıyor üşümüşlüğüm. Soluduğun havanın en ağır saatlerinde, isminin her harfine bir cemre bırakıyorum. Vuslat sancılarına düşüyorum. Geç kalınmış senli zamanların, her saniyenin salisesi miktarınca can veriyorum. Seni çok özlüyorum ve büyüyorum. Beddualar ediyor satırlar. Gel ne olur dualarında yıka beni. Sen benim ibadet saatimsin. Ey ismine şeddeler eklediğim. Gel ne olur günahlarımdan arıt beni...

Hatırası olmayacak bir geleceği yaşatma bana.

Varlık mabedimin mihrabına yüzümü sürüp, seni tekrar tekrar sevdim. İsmin dolandı dilime, ilahilerin mistik tınısında duaya özendim. Seni sevdim, kal az daha ismin havalem oluyor. Özlediğim zamanların akıl yoksunu odalarında,
geçirdiğim şizofreni krizler kendimden geçiriyor. Sen benim duamsın, avuç içi yakarışlarımsın. Sen benim varlık mabedimsin. Günahını sevabım bildim dur gitme. Boynuma dolanıyor senli hatıralar, gel ne olur şefkatinle kurtar beni boğulmaktayım, on dakikalık vuslatın vardı, yıkılmaktayım.

Seccaden ben olayım yüzünü bana sür.

Unutulmuş bir çocukluğum vardı kimse bilmez. Gözlerimi kapatınca şehrin kahramanıydım. Elma şekeri hallerimin, bilyelere sıralananmış dizleri yamalı fakir bir çocukluğum vardı. Sonraları atıldım, savruldum, terkedildim, defedildim... Ve ahh nurun düştü irem irem, kuruldu Yusuf' un saltanatı. Sılam oldun.,Sen geldin nazım oldun. Biraz kevser biraz ihlas, ruhuma şifa oldun. Çatlamış damalarıma hayat oldun. Sonra bir mucizenin hazin sonunu bıraktın bana, dönebileceğin ihtimali üzerinde sensiz bir dua bıraktın bana. Şahmeranmı bildiler seni, sustun. Gebe kaldı düşlerim, isminin her satırına.

Önder ÖZTÜRK
27 / 02 / 2011
06:40