Sen Benim Son Devranımsın

Suskumun alacakaranlığında çürümüş bir darağacı
Tükenen dostlukların zarlarını atıyorum gökyüzüne
Bulutlar indiriyorum kirlenmiş göklerden sevdamla
Gecikmiş bir aşkın sureti var şimdi utangaç yüzümde

Çatlamış dudağımda üzünçlü bir güldür şimdi aşk
Nazlı bir düştür asırlardır yüksünmeden taşıdığım
Üşüyorum yar asırlardır kendi çekirdeğimin içinde
Usumun kirmeninden kan damlıyor, yüreğim hep asi

Yaşım haylaz bir çocuktur şimdi, sığmam derbendime
Hangi nehirlerdir akan yüzyıllardır aşk gibi yar içime
Aldırmam açlığıma da kimsesizliğime de sen üzülme
Sevdan beni aşka biler, kanarım ansızın derinlerimde

Dalıp gidiyorum kimi sensizliğe, ellerimde unutuluş
Kaynayan bir kazan olur aşk, düşlerim hep yetim
Yüzümde açmadan çürür çiçekler, denizler kurur
Göğsümde bir kadın uyur, gülüşüne benzetirim

Çiğnesem de ölüleri, sensin ahrete giden yolum
Sularım akmasın sensiz, götürseler de kefensiz
Yokluğunda kumlar dolar gözüme, ağlatır aşk
Sen benim son devranımsın, ölsem de nedensiz