Sen Benim Koca Adamim Abimdin

İnsanın abisinin olması yaslanacak koca
bir dağının olmasıymış meğerse,
abi.. diyecek birinin olması,
kardeşe dünyaları vermekmiş meğerse,
bu koca dünyayı benden önce tanımakla başladın abiliğe
küçücüktü yüreğin ama ben ağlayınca sende ağlardın nedense,
kıskançlıkla karışık, masum abilik hissiydi işte,
kendin hiçbir şeye hiç bir yere dokundurtmazken,
yüreğime ellerdin küçükten ellerinle,
yaşlarımız zamanla yarışırken ve bedenimiz,
bir kanadın hissttirmeden üstümdeydi hep,
okul yıllarımdı, vuslat yıllarımdı,
hasret sancısıyla bekleyen kalbim
anam babam gibi seni koydu yerine,
ayakkabı boyası, çorap kokusu ve
özlem kokan küçücük haytımda,
hasretle yoğrulmuş günlerimin tek sılasıydı
seni görmek, sana abi.. diyebilmek,
ve.. gidişlerin olurdu sağuk kış akşamlarında,
ben çaresiz ve ağlamaklı arkandan bakardım,
ertesi gelişine şimdiden hasret, çünkü,
ertesi gelişinde evimin, annemin kokusunu taşırdın bana,
ümitlerim hayallerim tazelenirdi,
Küçücük yüreğimin çelimsiz bedenimin
koca adamıydın abimdin sen...
soğuk ve alaca karanlık akşam üstlerinde
yolcu ettim seni hep hasrete,
ve aydınlık sabahlarda merhaba dedim
dualar ettim,hemde kimseye etmediğim kadar yürekten,
bütün iyiliklerin bütün güzelliklerin senin olması için
çünkü; yüreğimin koca adamı abimdin sen...
büyüdükçe abim olmanı okadar özledimki,
büyümek seni aldı benden..
asker oldun yokluğun girdi araya
dönüşün bayramımdı benim
öyle mutluydumki zaman dursun istedim,
beraber kalamadık yenildik zamana ve şartlara,
ve belki hiç beraber ağlayamadık ama,
hıçkırıklarımızı rüzgarlar taşıdı birbirimize
çünki; sen benim koca adamım abimdin