Sen benim kaderim değilsin!

Çok geçte olsa
Anladım ki artık sen
Benim, ne kaderimsin ve ne de dert hanemsin

Her ne kadar
Yılları sana hasretsem de
Yüreğimin burukluğuyla nefeslenip tükenmişsem,

Yetti artık,
Ne gözyaşlarıma,
Ve nede yılgın umutlarıma bir kapı aralamayacağım.

Ömür boyu
Sukutu hayal yaşamayacağım,
Nazarlarımı senden saklayacağım, kalbi burkacağım.

Diyarları arşınlayıp,
Solgun nefesleri arayacağım,
Sinemde bıraktığın uhdeleri hazine gibi saklayacağım.

Kimsenin sevdasında,
Kalbi kanamaların sancısıyla,
Hicran sağanağında kalmasına tahammül edemeyeceğim,

Mütemadiyen gideceğim,
Öteler için nefeslenip hamd edeceğim,
Zülfüyâr için, hüznü nefeslenmek olmayacak benim işim,

Aşk kimin nasibi
Kalbi vuslat, tahkikin hakkı değil mi?
Azimete ne demeli, çileyle nefeslenmeyi haz edebilmeli.

Her yağmur damlasında,
Yağan karın beyazlığında berivanın,
Suhuletini, kanaat içinde ki meşkini, o sabrın hikmetiyle,

Derlenmeyi,
Muvazene için birliği,
Aklın en zaruri refakatini, eren kimliğinde ki mefkûreyle,

Nefiste eriyerek,
Meclisin meşkinde nefeslenerek,
Keramete asla tevessül etmeyerek, terk etmeli mukallitliği,

Halin serinliğinde,
Aşkın bir dem olan güzelliğinde,
Müddeti nefes tefekkürüyle, ölümün müstesna iklimine şek ile…