Sen Benim Gülümsün Şiiri - Lokman Gülbahçe

Lokman, sabahın erken saatlerinde pencereden sokağa düşen güneşi izlerken aklından tek bir düşünce geçiyordu: ablası Havva. Yıllardır birlikte büyümüş, hayatın tüm zorluklarını yan yana aşmışlardı. Her gülüşü, her sabrı, her fedakârlığı onun için çok değerliydi. Bugün Havva’nın doğum günüydü ve Lokman, onun ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha hatırlamak istiyordu. Kalemini eline aldı, defterini açtı. Satırlar birer birer akıyordu; “Allah sana uzun ömürler versin, sen benim Gülümsün, bunu unutma.” Lokman, sadece kelimeler yazmıyordu; yüreğini, dualarını, minnettarlığını ve sevgisini her satıra saklıyordu. Havva, onun için sadece bir abla değil, en yakın sırdaşı, hayatın fırtınalarında güvenli limanıydı. Çocukluk günleri gözlerinin önünden geçti: birlikte koştukları bahçeler, paylaştıkları sırlar, birlikte ağlayıp birlikte güldükleri anılar… Her anı, Lokman’ın Havva’ya olan sevgisini daha da derinleştiriyordu. Her zorlukta, her sıkıntıda, Havva onun yanında olmuş, onu korumuştu; tıpkı Lokman’ın şimdi yaptığı gibi, ablasının mutluluğunu kendi mutluluğu kadar önemseyerek… Günün sonunda Lokman, Havva’ya ulaştı. Telefonda duyduğu sesiyle içi ısındı: “Doğum günün kutlu olsun, ablacım.” Ve Havva’nın gülümsemesi, tüm emeğinin, tüm dualarının karşılığı oldu. O an Lokman, kelimelerin yetmediğini, ama kalpten gelen sevgilerin en gerçek ifade olduğunu bir kez daha hissetti. Havva’ya yazdığı satırlar, onun için ömür boyu sürecek bir hatıra, bir sevgi ve bir dua olmuştu. Lokman defteri kapatırken bir kez daha içinden geçirdi: “Sen benim Gülümsün, Abla… hep öyle kalacaksın.”