Sen Benim Gözlerim Şiiri - Murat Gevrek

Ayrılıkla geçti ömür!

Sen benim gözlerim
Sen benim gözbebeklerim…
Fitilsiz barut gibi ayrı kaldım bir başıma
Nicedir bu türküler
Her makamında sen benim gözlerim…
Şenkay’dan koparıp geldim
Ay ışığıyla serildim
Tebessümler gizledim…

Ayrılıkla geçti ömür!

Rio’da panayır kurulurdu
Biz seninle Sydney yolcusu
Bir bilsen içimi
Okyanuslardan derin
Geldiğin ülkeden soğuk
Kolombiya kahvesini özledim
Anlamıyorsun değil mi?

Ayrılıkla geçti ömür!

Meksika’da Gonzalez El Punto
Ayakları yere basmaz adamın
Gece kurt avında
Fasulye toplar kızı
Ciğerimi yakar
Ben söylemiyorum
Bolivyalı yabancılar söyledi
Panama kanalında bir kaza olmuş
Çinli bir kaptan yırtık sesiyle meydan okuyormuş
Çilingirler ne halt yemişse
Onlara kızıyormuş
Tayfaları gülüşüyor
Rüzgâra fasıl edip geceyi
Yıldızları öldürüyormuş…
Ben senin sesini duymadım
Ricardo’nun yanındaydım
O hiç duymamış
Jamaika açıklarında
Adını bilmediğim bir korsana katıldım…

Ayrılıkla geçti ömür!

Sen benim gözlerim
Gözlerimde Paris, Londra
Varsam bir varsam
Katalanca’dan çıksam
Liman etsem kendime Portekiz’i
Afrika üzerinden serilsem denize
Duysam sesini
İşçileri görsem Fransa’da ayaklanmış
Paris’te camlar kırılmış
Sokaklarda yer almış mum gibi meşaleler
Alev Berlin’e sıçrasa
Oradan Roma’ya, Madrid’e, Londra’ya
Avrupa alevlenip yansa
Ben sesini duysam
Sen adımı bağırsan
Sen benim gözlerim
Sen benim kulaklarım…

Ayrılıkla geçti ömür!

Moskova’ya oturmuş
Mızıka çalıyorum mesela
Kalpak takmışım
Pabuşkalar satıyorum
Katiyen bilmediğin bir dil kullanıyorum
Bulgar bir yabancı havasındayım
Aklımda Helen, Helsinki
Lort Lanoş’un sözleri
Kahire’de gün batıyor
Nil nehri sere serpe bir kadın gibi
Ben hangi şehirdeysem
Sen bir başka şehirdesin
Dönüp dolaşıp geleceğim yer İzmir
Sokaklarını ezberimde tutuyorum
Yüzünü unuttum…

Ayrılıkla geçti ömür!