Sen benim en büyük cinayetimsin...

Korkuyorum sevgili
Korkutuyor beni kendimle kendimi yaşama sürgünüm.
Nice hücreleri parçalayıp çıkmışken,
gökyüzünüm maviliğine kavuşmuşken,
kendi içimdeki hücrede prangalara bağlanmış olmak korkutuyor beni...
Bu tutsaklık sana mı,
kendime mi ayrımını yapamıyor usum.
Oysa sen çoktan kalbine yeni aşklar yüklemiştin...
sende bana ait olanı bir göz damlasına sığdırıp atıvermiştin içinden...
bense eskiyi sende
yeniyi senle düşleyerek yaşıyorum.
Sana bize dair kurgular dolaşıyor beynimde,
oyun oynuyor bana artık usum.
Seni sana bırakmayı her düşündüğümde,
gözlerim senlinle ışık hareleri eşliğinde dans ediyor.
Sen beliriyorsun yanımda,
sana dokunuyorum,
sıcak ellerini tutuyor
ve her zaman yaptığım gibi
alnının ortasına bir öpücük konduruveriyorum.
Aklımın aydınlığı diyorum sana...
oysa aklım aydınlık tarafını çoktan yitirmiş
karanlıklar içinde oyunlarıyla baş başabaşa kalmış...
bir gülümsemeyle kayboluyorsun yine.
Ellerim sıcaklığını kaybetmiyor yine de...
sıcak bir kan beliriyor avuçlarımda...
sen benim en büyük cinayetimsin...