Sen Benim Bu Dünyadaki En Büyük Sevabımsın

Sen ilkbaharda açmaya çalışan
Gülün en güzel halindeki tomurcuksun
Hayata gülümserdir sebepli sebepsiz her an
Sen benim içimde büyümeyen bir çocuksun

Ağlarken bile gülerdi o kara gözlerin
İnsanlara her zaman mutluluğu anlatıyorsun
Yılanı deliğinden çıkarırdı tatlı sözlerin
Sen benim sonunu göremediğim yolumsun

Bir kez yenilmedin şu kahpe dünyaya
Yıkılmadan bütün dertlerini aşıyordun
Çok bağlısın seni yarata Mevla’ya
Sen benim bu dünyadaki en büyük sevabımsın

Hiç sevmezdin boş kelimelerle boğuşanı
O tatlı dilinde hep yararlı şey döndürürdün
Derdin boş tenekelerle dolu dünyanın dört bir yanı
Sen benim en güzel,en anlatılmaz sözümdün

Doğduğunu bildiğin gibi bilirdin öleceğini
Kendini her an her zaman ölüme hazırlıyordun
Bende elbet bir gün giyeceğim diyordu kefeni
Sen benim ölümü hatırlatan musalla taşımsın

Ben sen gibisini inan bulamazdım sevdiğim
Beni bu dünyada bir tek sen anlıyordun
Belki sana uymuyor,sevdiğin olamam bilirim
Sen benim ilk ama son sevdiğimsin
Sen benim kolumsun,ayağımsın,nefesimsin
Sen benim inan ki bir tanem her şeyimsin