Sen beni, üzdün Şiiri - Halis Aydın

Kahrolur zaman
Özlemle dağlanır yelkovan
Bir ince sızı olur akrep
Tutsak olur yürekte sevda
Perişan olur kendini ısıtamaz güneş
Kötü bir zamandır artık
Bir garip öykü olur aşkım
sen olmazsan gün yüzlüm sen olmazsan

Sen olmassan
Tadı olmaz yediğim yemeğin
Soluduğum hava zehirdir bana
Yem verdiğim kuşlar gelmez gayrı pencereme
Güvenparkta yaşam yoktur sensiz
Geride kalan eksoz dumanlarıdır çünkü,
tozdur, dumandır
Ağaç yoktur sen olmazsan
Kuşlar yoktur
Ellerini birbirine kenetleyerek gezen sevdalılar yoktur Güvenparkta

Umutla selamlamaz artık ağaçlar günü
Sevda direnci yaprakları ile özgür değillerdir artık

Sen olmassan ellerim kime dokunsun- söyle
Kimi ıslatsın dudaklarım, hangi gül teni
Hangi peri gelip öper
Gül kurusu dudakları ile dalını yanağından

Hangi baraj,hangi su, hangi kaynak
Sulayıpda tarlasını,can katar başak başak sevdasına
Hangi iri üzüm göz bakar göz bebeklerimi okşarcasına

Ben kime sevdam derim
Kime dokunurum, papatya tazeliğinde incitmeden
Kim oturur başını omzuma yaslayarak
Güvenparkta anıtı selamlayarak
Kimi uğurlarım dolmuş duraklarında
Kime el sallarım
Nemli gözlerle hasret hasret ardından

Sen olmazsan var olan yoktur
Dolu olan boştur
Yürünen yol yokuştur

Sen olmassan
Anlamı yoktur yaşamın
Cananı yoktur gayrı canın
Kendine hayrıda yoktur artık canın

Sen olmazsan gün yüzlüm
Sen olmazsan bilki
sen beni üzdün