Sen Beni Hiç Tanımak İstemedin

Sen Beni Hiç Tanımak İstemedin
(Bir taraf yazı severken, diğer tarafın içi hep kıştı…)

Sen beni hiç tanımak istemedin…
Göz göze gelmemeye özen gösterdin,
Kalbimin kıyısına bile uğramadın,
Sanki ben hep uzaktaki bir yabancıydım,
Yanından geçsen bile adımı bilmediğin bir adam…
Oysa ben seni susarak ezberledim.
Bir bakışını, bir susuşunu,
Bir adımını, bir vedanı…

Ben Antalya’da yazı yaşarken,
Güneşin alnında, deniz kokan rüzgârın içinde
Sana şiirler fısıldıyordum kendi kendime.
Sen ise Samsun’un gri sokaklarında
Soğuğa sığınmıştın…
Bir kışı değil,
Belki bir susuşu,
Belki de beni
İçine çekiyordun farkında bile olmadan…

Birimiz güneşi avuçlarken,
Diğerimiz karla konuşuyordu.
Ben elimde güneş yanığıyla yazı yaşatırken içimde,
Sen eldivenlerine sarınmış bir halde
Sessizliği seviyordun.
Aynı gökyüzüne bakıyorduk belki ama,
Senin gözlerinde bulutlar vardı,
Benimkilerde martılar…
Zaman bizde aynı akmadı.
Saatler bile birbirine düşman gibiydi.
Ben sahil kenarında dalgalarla dertleşiyordum,
İçime çektiğim her nefeste
Adını arıyordum tuzlu havada…
Sen ise rüzgârla sustun.
Konuşmadın, sormadın,
Ve hiçbir zaman gerçekten dinlemedin beni.

Sen her adımda biraz daha kaçtın,
Ve ben…
Her kaçışında seni biraz daha unutmaya başladım.
Gönlümde koca bir şehir kurmuştum sana,
Ama sen o şehrin haritasını bile almak istemedin.
Ben kapılarını açarken sana,
Sen ardına kadar kapattın pencerelerini…

Şimdi biliyorum…
Sen beni hiç tanımak istemedin.
Ve ben artık kendimi bile sana anlatmaktan yoruldum.
Senin mevsimin kıştı,
Benimki yaz.
Ve biz…
Aynı yılda bile ayrı zamanlardaydık.